معصومان بي هويت اپيزود اول

آهاي مردم دنيا گله دارم گله دارم

من از عالم و آدم گله دارم

من از دست خدا هم گله دارم

شما كه حرمت عشق و شكستيد

كمر به كشتن عاطفه بستيد

شما كه روي دل قيمت گذاشتيد

كه حرمت عشق و نگه نداشتيد

دهانت را میبویند مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را میبپویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد

روزگار غریبی ست ، نازنین

عشق را کنار تیرک راهبند تازیانه میزنند

عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

در این بن بست کج و پیچ سرما

آتش رابه سوخت بار سرود و شعرفروزان می دارند

به اندیشیدن خطر مکن روزگار غریبی ست ، نازنین

آنکه بر در میکوبد شباهنگام

به کشتن چراغ آمده است

نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

آنک قصابانند بر گذرگاه ها مستقر

با کنده و ساطوری خون آلود

روزگار غریبی ست ، نارنین

و تبسم را بر لبها جراحی میکنند

و ترانه را بر دهان

شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

کباب قناری بر آتش سوسن و یاس

روزگار غریبی ست ، نازنین

ابلیس پیروز مست

سور عزای ما را بر سفره نشسته است

خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد

اين شعر زماني كه بر لبهاي داريوش (خواننده ايراني) جاري مي گشت شايد تنها تصوري كه نمي كرد اين بود كه تا چه ميزان مهاجران افغاني مضمون آن را درك كرده باشند.

روزگار غريبي ست نازنين روزگار غريبي ست نازنين

معصومانه با كودكان بازي مي كرد صداي قهقهه كودكانه اش تا دور دستها به گوش مي رسيد گاهي بدنبال كودكي مي دويد و گاهي از دست كودكي فرار مي كرد سرخوش از جمع همسالان جدا شد و به سويي دويد بابا ... بابا ... پدر كودك را در آغوش گرفت بوسه اي نثار گونه هاي سرخ شده از حرارت بازي كودك نمود و دست در دست هم بسوي خانه آمدند بشاش همانند ساير كودكان پدرش را به همه نشان داد و آبنباتي كه بابا خريده بود را بابام برام آبنبات خريده بياين با هم بخوريم و كودكان به آهستگي از او دور شدند كودك ندانست معني نگاه سردشان را و كودك نفهميد چرا همبازيانش با او در خوردن آبنبات شريك نشدند بسويشان دويد وايستيد بچه ها كجا ميريد ولي بچه ها اعتنا نكردند و كودك گريست و كودك گريست و هيچ كس حتي نفهميد علت گريستش را و هيچ كس نديد كه او آبنباتش را به كدام سو افكند.

بعد ها بيشتر فهميد آري پدر او يك افغاني بود

|